برای برنامه آوای غدیر

این مطلب به عنوان پیام و سخن به رویداد موسیقایی “آوای غدیر” نوشته و ارائه شد. این رویداد در سال ۹۳ در فرهنگسرای ارسباران برگزار شد. در آن ایام به عنوان معاون هنری سازمان فرهنگی هنری شهرداری تهران مسئولیت داشتم.

واقعه چنان عظیم و روشن و معطر بود که از ناحیه‌ی غدیر خم به سال دهم هجرت، پر و بال گشود و جغرافیایش را گستراند به اکنون و همیشه و مرزهایی دور. این گونه بود که شد بخشی جدایی‌ناپذیر از زیست و ذهن و آیین مسلمانان و ایمان‌آورندگان. از یک سوی هم به وادی ادبیات و کتابت و کلام مکتوب گام نهاد و از سویی دیگر، هنر را مفتخر و مرتفع کرد.

از همین روی، آنجا که هنر و ادبیات و سنت به هم ‌رسیدند و آمیخته شدند با  فهم و ذوق جامعه، این واقعه به شکل و شمایلی پررنگ‌تر، نمایان شد و هنرمندان هم دل در گرو اهل بیت (علیهم­السلام) گذاشتند و ارادتشان به ولایت مولی­الموحدین علی­بن­ابیطالب(علیه­السلام) را در آثارشان نمایان ساختند.

یکی از بهترین‌های این عشق­ورزی هم عاشیق‌ها بودند که ادبیات و زبان مردم را با  هنرِ جانِ شیفته‌ی خود درآمیختند و علایق و اعتقادات دینی و معنوی جامعه را به آواها و نواهایی گوش‌نواز بدل کردند. آنان، سینه به سینه و نسل به نسل، سازهایشان را کوک کردند تا حرفِ دل مردم را که برآمده از ذهن خداجویشان بود، به زبان گویای موسیقی بیان کنند. عاشیق‌ها مترجم بی‌ادعا و بی مزد و منت آرزوها و رویاهای مردمان این سرزمین و سرزمین‌های همسایه‌ بودند و هستند تا نوای دینداری آنها را بیان کنند.

اکنون که آنان از مرزهای خود گذشته‌اند و به میهن ما گام گذاشته‌اند تا بی‌واسطه و رو در رو با همه‌ی‌ مردمان مومن، باری دیگر ولایت مولای متقیان را عاشقانه روایت کنند، حضورشان را ارج می‌نهیم و هنر نجیب آنها را قدر می‌دانیم.

امیر عبدالحسینی

معاون هنری سازمان فرهنگی هنری شهرداری تهران