امیر عبدالحسینی

امیر عبدالحسینی را از زمانی که نوجوانی فعال در دوران جنگ بود شناختم. مثل همه دلاورمردان نوجوانی که از عزت و آبروی این مردم و این سرزمین دفاع کرده‌اند و امروزه در لابلای چرخه زندگی محو شده‌اند؛ یعنی محوشان کرده‌اند. ولی امیر از آن دسته نوجوانانی بود که امروزه هنرمندی لایق و مدیری جوان شده و که اگر فرصت به او داده شود، قابلیت‌های خود را به نمایش خواهد گذاشت و من به دوستی با ایشان افتخار می‌کنم. امیر کسی بود که با حوصله و متانت ساز را بر دستان امیرحسین نشاند و قدم‌های اولیه راه رفتن را به او آموخت و من و او همیشه سپاسگزار زحمت‍هایش هستیم. (برشی از دست نوشته‌ای قدیمی- مهر ۸۴)

برگزاری نمایشگاه خوشنویسی (قدما و معاصرین) در موزه هنرهای معاصر، باعث شد با جناب آقای عبدالحسینی آشنا شوم و در طول مدت برگزاری این رخداد به حضور ایشان معرفت و ارادت پیدا کنم. امیدوارم در راه مدیریت فرهنگی و هنری که عرصه بسیار حساس و در عین حال دشواری است، جناب ایشان با کفایت و لیاقت و بصیرت بیش از پیش موفق باشند. (دست‌نوشته قدیمی-سال۸۷)

بسیار خوشحالم که با جناب آقای امیر عبدالحسینی آشنا شده‌ام و از درک مصاحبت ایشان که به فرهنگ و هنر این سرزمین دلبستگی خاصی دارد بهره‌مند گردیده‌ام. زحمات و کوشش‌های بی‌دریغ این دوست محترم و معرفت‌پژوه در برپا کردن نمایشگاه‌‍‌های هنری بویژه خط نستعلیق که از مآثر افتخارآمیز ایرانست، بسی قابل تمجید و آفرینگویی است. امیدوارم علاقه بی‌شائبه ایشان در ترویج هنر و تشویق هنرمندان مورد پیروی عده‌ای دیگر از جوانان کشور قرار گیرد و پیوسته توفیق این‌گونه خدمات فرهنگی نصیب چنین مرد کوشنده و با فضیلت باشد. با امید به سعادت و سلامتشان. (تهران/ شهریور۱۳۸۷)

برخی از انسان‌ها به این زیبایی که از ابتدای خلقت بوده و تا ابد نیز خواهد بود معتقدند و تلاش می‌کنند تا لایه‌های مختلف این زیبایی را کشف کنند. کشفی که هم خودشان لذت می‌برند و هم این لذت را با دیگران تقسیم می‌کنند. امیر عبدالحسینی این‌گونه است. او زیبا می‌بیند و از همین رو عاشق هنر و هنرمند است. سالها مشق تار کرده و سالها در خط و نقش و طرح زندگی کرده است. اگر چه مسئولیت اجرایی هنر در چند سال اخیر، کمتر به او مجال خلق اثر و یا نوشتن و پژوهش می‌دهد، اما با همان عاشقی، تجربه‌ها و آموخته‌ها و اندوخته‌هایش را در کلاس درس به شاگردانش منتقل می‌کند. اما آن‌چه در جامعه هنری برای عبدالحسینی مطلوب است، نه طراحی‌های گرافیکی اوست و نه تکنوازی‌های او و نه حتی پژوهش‌ها و مطالب و یادداشت‌هایش. عبدالحسینی به “احترام” معتقد است. هنر و هنرمند برای او محترم است. به احترام هنر می‌ایستد و به احترام هنرمند سر فرو می‌آورد و محترم شمردن هنر و هنرمند عاشقی اوست. (برشی از مقدمه کتاب)

دوست مهربان و عزیزم امیرجان؛ از این‌که همیشه به فکر جماعت هنرمند بوده و هستی از تو ممنونم. دنیای ما و مملکت ما به انسان‌های خوب و دوست‌داشتنی مثل تو که در ضمن مدیر خوبی هم هستند، فراوان نیاز دارد. از دوستی با تو خوشحال و مسرورم به خاطر صداقت و رفتار متواضعانه و بدون تکبر و خودبینی که همیشه به فکر دیگران و به‌خصوص هنرمندان هستی. امیدوارم همیشه شاد و سرحال باشی.

این کار عبدالحسینی به مانند سایرکارهایش متفاوت و به یادماندنی است. او به عنوان یک مدیر هنری پرتجربه، همواره شمع محفل دوستانی متفرق و پراکنده است که به سختی می‌توان آنان را در زیر یک سقف جمع کرد. بدین معنا که افرادی پس از سال‌ها در جمع “محفل انس عبدالحسینی” با یکدیگر رو در رو می‌شوند، یا در گرمای مهر محفل انس او، از پس سال‌ها کدورت با همدیگر آشتی می‌کنند. (برشی از مقدمه کتاب)

جناب عبدالحسینی هنرمند عزیز و بزرگوار؛ هنوز در وجد شنیدن آن قطعه‌های شورآفرین هستم و از شنیدن نوای پنجه‌هایتان به یاد این ابیات حافظ شیرین سخن افتادم و به یاد آن هم‌نشینی می‌نگارم: خیز و در کاسه سر آب طربناک انداز پیش‌تر زانکه شود کاسه سر خاک‌انداز/چشم آلوده نظر از رخ جانان دور است بر رخ او نظر از آینه پاک انداز/ملک این مزرعه دانی که ثباتی ندهد آتشی از جگر جم در املاک انداز/غسل در اشک زدم کاهل طریقت گویند پاک شو اول و پس دیده بر آن پاک انداز (بخشی از یک دست‌نوشته)

لازم نيست به تقويم نگاه كني يا شناسنامه خودت را ببيني، وقتي خيالت به اين راحتي دستش را به هر خاطره‌اي مي دهد و دنبال هر يادي راه مي‌افتد، مطمئن باش كه داري به ميانسالي مي‌رسي. در همه اين سال‌ها، امير عبدالحسيني در گوشه‌اي از خاطره‌هاي اين خيال كهن‌سال بوده است. اكنون سال‌هاست كه از برخي از ساكنان هنرمند آن ساختمان خبري ندارم، برخي را گاه به گاه در گذري كوتاه مي‌بينم و از ديگران اين‌جا و آن‌جا خبري مي‌خوانم. اما خاطره‌هاي امير عبدالحسيني و آثار هنرمندانه‌اش را بيش از بسياري دوستان ديگر همراهي كرده‌ام. اين كتاب، مثل همان ساختمان كنار پل بهانه‌اي شد براي مرور خاطره‌ها و فرصتي تا اسم ناچيز و كوچك من كنار نام‌هاي بزرگ و گرامي استادان و هنرمنداني قرار بگيرد به بهانه سلامي و تبريكي. نهال كوچك آن سال‌ها اكنون درختي تنومند است كه بر هر شاخه‌اش گل‌ها و برگ‌ها و سبزي‌ها و طراوت‌ها روييده است. گلي از مهرباني و سلام نثار امير عبدالحسيني و تلاش‌ها و كوشش‌هاي همه اين سال‌هاي او. به پاس خاطره‌هاي قديم و قديم‌تر و به ياد خاطره‌هاي جديدتر اين سال‌ها از حوزه هنري تا سازمان فرهنگي و هنري شهرداري. گلي از مهرباني و سلام تقديم به او كه هميشه مي‌كوشد تا همه را به مهرباني و سلام گرد آورد و كنار هم بنشاند. (بخشی از مقدمه کتاب)

“هنرمندان دنیا باید به نکات مشترکی توجه کنند که آن‌ها را به هم نزدیک کند، و از مسائلی که دورشدنشان از یکدیگر را سبب می‌شود، بپرهیزند.” این جملات را –آقای عبدالحسینی– از قول یک داور سوئیسی در نمایشگاه سالانه تایپوگرافی (حروف‌نگاری)، در این کتاب آورده است، و شاید همین جملات باعث شد؛ تا پیشنهاد نوشتن مقدمه‌ای بر این کتاب را بپذیرم. کار سختی بود. از خود فاصله گرفتن و کوشیدن که جهان را از خاستگاه ذهنی و نظرگاه – دیگری – دیدن آسان نیست؛ اما این شرط اول ایجاد یک تبادل ذهنی و پویایی در تفکر است. خواندن کتاب را که شروع کردم، احساس کردم که من و نویسنده در دو قطب دور از هم درعالم تفکر و نگاه به مقوله هنر ایستاده‌ایم؛ و می‌خواستم از نوشتن مقدمه عذرخواهی کنم؛ اما به خودم نهیب زدم و گفتم: “مگر همیشه نکوشیده‌ای که در چهارچوب‌‌‌های ذهنی محبوس نمانی و آزاد بیندیشی؟!، پس بخوان و ببین چه می‌گوید”! کتاب را خواندم و خواندم، و هر چه بیشتر رفتم احساس کردم که آن دو قطب دور از هم در عالم تفکر، به هم نزدیک‌تر و در بسیاری موارد حتی بر هم منطبق می‌شوند! افکار او در مقولات مرتبط با هنر بر اساس محفوظاتی که متاسفانه در بسیاری موارد – سواد – نامیده می‌شود، نیست! بلکه در وجود او به – بینشی – در میدان عمل تبدیل شده است؛ که به نوشته‌هایش عمق می‌بخشد و به قول خود نویسنده: “از خبر رسانی به هنر انتقال فکر تبدیل ‌می‌شود!”. مهم آن که این – هنر انتقال فکر – با نگارشی وزین، روان و به دور از پیچیدگی شکل می‌گیرد. بحث‌هایی دقیق و ظریفی که در مورد هنر، هنرمندان، رویدادهای هنری، هنرهای تجسمی و معیشت هنر مطرح می‌کند، در فرایندی عملی قوام یافته‌اند، و شاید بسیاری دیگر برای به رخ کشیدن – سواد! – خود آن‌ها را به زبانی پیچیده و نامفهوم بیان کنند؛ اما نویسنده این مقالات به شدت از پیچیده‌گوئی پرهیز می‌کند، و ذهن مخاطب به آسانی با گفته‌هایش که از شناخت و دانش برخوردارند، همراه می‌شود. (بخشی از مقدمه کتاب)

پرداختن به ابعاد گسترده، دل‌سپاری‌ها و دل‌مشغولی‌های عملی و نظری امیر عبدالحسینی در این مقال نمی‌گنجد و همه اصحاب فرهنگ و هنر بر مهر پاک و صدق دلشان واقف هستند. حسن خلق و طبع لطیف و نیک نفسی ایشان مقبول و مجذوب اهل فرهنگ و هنر بوده که در سایه کمال و معرفت و روح سازندگی و ایجاد ارتباط با هنرمندان شاخص و نیز شناخت عمیق نسل نوجو و پویای هنرمندان جوان معاصر که تشنه دیده شدن و مطرح گردیدن بودند، الفت بسیاری داشته و این رسالت بزرگ تأثیرات مهمی درارتقای سطح کیفی و گسترش هنرهای تجسمی -که مهم ترین دستاورد جوامع مترقی و کشورهای پیشرفته به شمار می‌رود- به همراه داشته است. تفکر و تعاملی که یگانه مؤلفه احیا و گسترش تحولات فرهنگی و هنری و اجتماعی برای نسل‌های بعد به شمار می‌رود. امید که همچنان در هر مقام و مسئولیتی هستند با وجدانی بیدار در راه عزت و اعتبار معاریف ارزشمند و مواریث گرانقدر این دیار گهر خیز کوشا و موفق باشند. (برشی از مقدمه کتاب)

در انبوه این تصاویر ذهنی مبهم و خاطرات دانشجویی، رفته رفته نام‌ها و چهره‌ها پدیدار شدندکه میانشان امیر عبدالحسینی را جست و جو می‌کردم. او را در دهه هفتاد دانشکده صدا و سیما یافتم و دقیق‌تر بگویم در کلاس‌های «شناخت هنرهای نمایشی» و فکر کنم «سیر تحول اجرا در نمایش». سال‌های ۱۳۷۳ و ۱۳۷۴ و همچنین این گوشه و آن گوشه دانشکده سابق صدا و سیما در تکاپوهای دانشجویی تا فارغ‌التحصیلی‌اش در رشته تولید فیلم و فیلم‌سازی. پس از دوران دانشکده، مثل بسیاری دیگر از دانشجویان از او نیز خبری نداشتم. گذشت تا سال ۹۵ که در جشنواره تئاتر شهر او را باز یافتم در مقام معاون هنری سازمان فرهنگی هنری شهرداری تهران و رییس جشنواره تئاتر و دانستم که در این مدت علاوه بر قابلیت‌های متنوع هنری‌اش، توانمندی مدیریتی و اجرایی خویش را آزموده است.به نظر می رسد که امیر عبدالحسینی پس از سال‌های متمادی فعالیت‌های اجرایی، اکنون که از دغدغه‌های درگیرکننده آن فراغتی یافته است، در پی بازیابی خویشتن خویش و کشف دوباره‌ی توانایی‌های پنهان شده‌اش به زیر پوسته‌ی مشغله‌های اجرایی برآمده است. و این بار، در آستانه ۴۴ سالگی، مسیر فرهنگی هنری سازنده‌ی دیگری را در پیش گرفته است. انتشار کتاب ۱+۱۳ را شاید بتوان از نخستین گام‌های او در این مسیر تازه به شمار آورد. (برشی از مقدمه کتاب)