نقاشی قهوه‌خانه متعلق به آینده است
این یادداشت را به عنوان دبیر نمایشگاه خیالی‌نگاران برای روزنامه جام‌جم نوشتم و در شماره ۲۸۱۳ روزنامه در تاريخ ۱۷/۱/۸۹ منتشر شد.
نقاش قهوه‌خانه‌ای متعلق به آينده است
نقاشی قهوه‌خانه‌ای با يك علامت سوال روزهای خويش را پشت سر می‌گذارد. علامت سوالي كه مي‌توان آن را ترس از فراموش شدن اين هنر دانست كه راهي طولاني را براي آمدن در ميان مردم و البته ماندن در قلب و روح مردم طي كرده است. اين هنر قبل از هرچيز ته‌مايه‌اي مردمي دارد و وجه تمايز آن با ديگر هنرهايي از اين دست نيز همين امر است. اما شايد مهم‌ترين نياز امروز نقاشي قهوه‌خانه‌اي را بتوان آموزش و البته توجه به معدود هنرمندان در قيد حيات اين رشته دانست كه البته اين نياز بيشتر احترامي است كه به هنر گذاشته مي‌شود قبل از هنرمند.
آموزش ركن اصلي و مهم هر هنر به شمار مي‌رود كه نه اين هنر؛ بلكه بسياري ديگر از رشته‌هاي هنري نيز بدون آموزش راه به جايي نمي‌بردند و البته مهجور مي‌ماندند. اين مهم در جايي است كه در ايران پس از پيروزي انقلاب شكوهمند اسلامي هنر جايگاه اصلي خويش را يافت و با نگاهي متعهدانه رو به سوي فردايي بهتر و روشن‌تر نهاد. نقاشي قهوه‌خانه‌اي نيز در اين مسير پا پس نگذاشت تا همپاي ديگر رشته‌هاي هنري قدم بردارد. اين قدم‌ها هرچند كوتاه بود اما مثبت بودن و رو به جلو بودن باعث شد تا اين هنر كماكان اين روزها زنده بماند و البته براي اين امر راه پر فراز و نشيبي را نيز طي كند. در بسياري از جوامع هنري جهان، شايد هنر نقاشي قهوه‌خانه‌اي ايران بيشتر از خود ايران شناخته شده باشد و شايد اين موضوع اهميت بالاي اين هنر را در ميان منتقدان هنري در سرتاسر جهان نشان دهد. هنرمنداني كه با توجه به روحيه مردمي آنچه در ذهن و روح مردم مي‌گذشته است را به تصوير كشيدند تا نياز به درك هنر و البته هنر كاربردي در اين گوشه از جهان يعني ايران بيش از ديگر نقاط جهان به چشم بيايد. بايد اذعان داشت كه نقاشي قهوه‌خانه‌اي اين روزها هرچند روزهاي طلايي خويش را پشت سر نمي‌گذارد و معدود هنرمندان زنده اين رشته هنري يا با بيماري دست به گريبان هستند يا ديگر در قيد حيات نيستند، اما توجه قشر جوان به فراگيري و آموزش اين هنر شايد بتواند آينده‌اي طلايي براي اين رشته در ايران را رقم زند.
آينده نقاشي قهوه‌خانه‌اي روشن است. اين يك شعار نيست بلكه واقعيتي است كه نشان از ريشه‌‌دار بودن اين هنر دارد. گروه گروه جواناني كه به دنبال فراگيري اين هنر رفته‌اند اين آينده را رقم خواهند زد. جواناني كه هر يك در ذهن خويش ايده و تصويري تازه براي مانايي اين هنر رقم زده‌اند، هريك به شيوه خويش مي‌خواهند اين ميراث نه چندان پير اما ارزشمند هنرمندان ايراني را در سده‌هاي اخير جاودان كنند. بايد به ايشان مجال داد تا نقاشي قهوه‌خانه‌اي نيز فرصتي براي خودنمايي يابد. مجالي براي حضور در نمايشگاه‌ها و آوردگاه‌هاي جهاني كه مي‌خواهند صداقت و راستي را در تابلويي نقاشي ببينند. شايد توجه هرچه بيشتر به برگزاري نمايشگاه‌هاي خارجي نقاشي قهوه‌خانه‌اي همان فرصت باشد. بايد جهان به نظاره اين هنر بنشيند تا همان طور كه ديگر هنرهاي ايراني را به تحسين نشسته‌اند، انگشت تعجب به دهان بگيرند و با نگاهي نو اين سبك و شيوه ايرانيان در بيان هنري را به نظاره بنشينند.
امير عبدالحسيني
دبير نمايشگاه خیالی‌نگاران
دیدگاه خود را ثبت کنید
تمایل دارید در گفتگوها شرکت کنید؟در گفتگو ها شرکت کنید.